معنای واقعی فروهر

 مقدمه

برخی معتقدند که نقش فروهر نقشی از خداست و خیلی هم معتقدند که نقشی از فرشته و... است ، که همه به کلی غلط اند! چون ایرانیان از آنجایی که از همان ابتدا یکتا پرست بوده اند و مایه افتخار همه ایرانیان است که برخلاف تمامی تمدن های هم عصر خود یکتاپرست بوده اند و بنابراین از آن جایی یکتاپرستان معتقدند هرگونه تصویری از خدا ، برابر با کفر است ، پس فروهر نقش خدا و یا نقشی همانند او ، نیست.

معنای واقعی فروهر

چهره فروهر یک پیرمرد سرد و گرم چشیده است که به حالت نصیحت قرار گرفته است. دست راست این نقش به حالت نیایش به سمت بالا قرار گرفته است (که نشانه بارز یکتاپرستی ایرانیان است) و در دست چپ این شخص یک حلقه قرار گرفته است که نشان عهد که همان حلقه عهد و دوستی یا حلقه پیمان است ، حلقه ازدواج و اعتقاد ایرانیان به ازدواج در کل دنیا نیز محسوب می شود ، است.

در بال فروهر از سه ردیف پر تشکیل شده است که نشان دهنده اعتقادات زرتشتیان که انسان را به اوج و افتخار میرساند یعنی: گفتار نیک و پندار نیک (اندیشه نیک) و کردار نیک است و دم وی هم از سه ردیف پر تشکیل شده است که نشان دهنده گفتاربد و کرداربد و پندار بد است که همین افکار بد اسان را به سوقط و تباهی می کشد و کنار دم وی هم دو شاخک وجود دارد که شاخک سمت راست نشان نیکی و شاخک سمت چپ نشان بدی است و دایره ای که مرکز این نقش قرار دارد ، که نشان دنیا باقی و روح و روان است و شاید هم اینکه دنیا بر اساس اعتقادات و کارهای آدمی می چرخد ، است و حلقه ای در دست که همان حلقه عهد و پیمان می باشد و هنوز در قبایل سرخپوست برای بستن قرارداد بین دو گروه با هم بسته می شود و جالب اینجاست که بدانیم همین حلقه های نامزدی و ازدواج نیز همین حلقه عهد است که زوجهای جوان آن را در دست می کنند . (توضیحات بیشتر از حوصله این بحث خارج است)

اگر تاكنون به تخت جمشيد مسافرت كرده باشيد متوجه شده ايد كه در تمامى پلكان ها و بيشتر قسمتهاى درونى كاخ ها (كه هنوز سالم مانده و قابل تشخيص است) و همچنين در سردر آرامگاه كوروش بزرگ در پاسارگاد (كه اكنون قابل تشخيص نيست) گل هاى 12 پرى نقش شده اند

كه دلايل مختلفى مبنى بر خوب بودن و مقدس بودن آنها بيان شده كه مهمترين آنها اين است: عدد 12 جزء معدود اعدادى است كه به 4 عدد تك رقمى قابل تقسيم است (2 و 6 و 3 و 4) و عددى است كه هم عدد ماقبل آن (11) فقط به يك و خودش قابل تقسيم است و هم عدد بعد آن (13) فقط به يك و خودش قابل تقسيم است. 

همانطور كه گفته شد عدد 12 براى ايرانيان قديم به ويژه در عصر هخامنشيان بسيار عدد خوب و جالبى بوده اما بحث بعدى ما عدد 13 است ، كه متاسفانه در كشور ما عددى نحس محسوب مى شود ؛ اين مسئله را غربى ها (به علت اينكه خودشان به نحسى اين عدد اعتقاد داشتند) وارد كشور ما كردند و عملا يك تهاجم فرهنگى به راه انداختند. در حالى كه در جامعه ما (به ويژه در عصر هخامنشيان) اعتقاد بر اين بوده كه انسان در سيزدهمين روز از پيدايش خلقت و از پيوند خوردن ساقه دو گياه سبز و نازك (منظور سبزه اى است كه هنوز در سفره هفت سين وجود دارد) به وجود آمده و به همين دليل سيزدهمين روز از سال نو ر جشن مى گرفته اند و براى اين كه آن سال برايشان سرچشمه موفقيت ها شود ساقه دو گياه (سبزه) را به هم گره مى زدند و اگر دخترانى كه ديگر وقت ازدواجشان بود و از خداوند شوهرى خوب را طلب مى كردند ، اين كار را با دقت و وسواس بيشترى انجام مى دادند. پس بياييم روز 13 فروردين را به خاطر نحسى به دامن طبيعت نرويم ، بلكه به خاطر پاكى اين روز به دامن طبيعت رفته و اين روز را جشن بگيريم.